Neandertaal

Opvolger van 'Plank', en in die zin geen gemakkelijke opdracht. De voorstelling komt grotendeels tot stand tijdens een woelige try-out-tournee in Nederland: avond aan avond wordt nieuw materiaal uitgeprobeerd, liederen verlengd, ingekort, verknipt, beginscènes worden eindscènes en vice versa... In al dat gewoel ontdekken Mich en Raf bijna ongemerkt de kracht van het woord. Om de voorstelling structuur te geven, worden steeds meer kleine verhaaltjes verzonnen, die dan op hun beurt uitgroeien tot heuse conferences, wat op dat moment voor Kommil Foo een nieuw gegeven is ... (in 'Plank' werd eigenlijk weinig gesproken).

Decor (Kris Van Oudenhove) was een grote spiegel achter op scène, die vooral dienst deed als aanspreekpunt van god (de goddelijke familie met al haar verhalen en avonturen is voor Kommil Foo altijd een grote inspiratiebron geweest ...).

Het lied 'Beste banaan', gezongen door de 'menselijke' orang-oetang mijnheer Van der Smissen, komt tot stand op de ferryboot tussen 2 Griekse eilandjes. Mich ontdekt het personage door zich zo letterlijk mogelijk in te leven in het gegeven 'aap op een boot', niet door zgn. apenbewegingen uit te voeren, maar innerlijk: het gaat 'm om de blik in de ogen. Een oud in het zwart gekleed Grieks vrouwtje kijkt vol ongeloof en wantrouwen naar die man met z'n apeninnerlijk, en verliest vervolgens voor eeuwig en altijd haar vertrouwen in toeristen...Neandertaal eindigt met een sketch waarin Raf Mich sigaretten leert roken... volledig autobiografisch: 20 jaar voordien nam Mich in de garage van het ouderlijke huis z'n eerste trekjes, hoestend, lijdend, bloedrood wordend, half kotsend, maar zeer gemotiveerd, en vastbesloten deze moeilijke discipline onder de knie te krijgen... wat later ook met verve gelukt is.